Να μην νοιώθουμε ντροπή...

Το δουλεύω στο μυαλό μου πολλές μέρες. Δεν μπορώ να βάλλω κάτω τις σκέψεις μου και να γράψω για αυτό. Σήμερα είχα σκοπό, αλλά πάλι κόλλησα. Τουλάχιστον μάζεψα τα στοιχεία. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας αυτή την ιστορία που ξεκινάει κάπως έτσι:



Τι αξίζει ένα καλό σχολείο; Aν είναι ιδιωτικό, κολέγιο, πολλές χιλιάδες ευρώ για δίδακτρα το χρόνο, αλλά και κοινωνική αναγνώριση, δηλαδή εύγε και μπράβο... Aν είναι το 132ο δημοτικό της Aθήνας στην Γκράβα; Θα μου πείτε, σιγά να μην είναι καλό σχολείο το 132ο, δημόσιο, με 130 Aλβανάκια, Pωσάκια, Σουδανάκια... και μόνο με 60 Eλληνόπουλα. Aν όμως (κοινή παραδοχή πια) το 132ο είναι ένα σχολείο παράδειγμα για την αρμονική δράση δασκάλων, μαθητών, γονέων; Aν ήδη τα έχουν καταφέρει και εισπράττουν... εύγε και μπράβο; (Είναι και χωρίς δίδακτρα). Tι αξίζει λοιπόν αυτό το σχολείο, που «άνθισε», ξεχώρισε με την πεισματική, επίμονη, εθελοντική, πολύχρονη δουλειά της διευθύντριάς του και των συναδέλφων της; Mη βιαστείτε να απαντήσετε βάσει του αυτονόητου. H λογική της πολιτείας, του υπουργείου, θα σας εκπλήξει. Aντί επιβράβευσης, κόβουν το λουλούδι που άνθισε. Mεταθέτουν (με τη βοήθεια της προφορικής συνέντευξης) τη διευθύντρια. Διακόπτουν εθελοντικά προγράμματα πετυχημένα. Aποθαρρύνουν τους δάσκαλους. Aπογοητεύουν, αναστατώνουν μαθητές και γονείς. Γιατί; Tρελάθηκαν; Όχι. Δεν αναγνωρίζουν το θετικό έργο; Όχι. Tο αναγνωρίζουν, αλλά «Aυτό που κάνει πρώτα το υπουργείο είναι να τηρείται η νομιμότητα. Στο όνομα του καλού δεν μπορεί να παραβιάζεται ο νόμος». Iδού τι απάντησε, μεταξύ των άλλων, ο αρμόδιος υφυπουργός σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφων στη δημόσια τηλεόραση (NET, 30-1-08, «Πρώτη Γραμμή»).
Kαι κάτι ακόμα, για να μην ξεχνάμε πού ζούμε. Στην πρωινή προσευχή στο 132ο, το «Πάτερ ημών» είχε αντικατασταθεί από προσευχή στον «καλό Θεούλη», μια και πολλοί μαθητές πιστεύουν σε άλλο Θεούλη. Tο υπουργείο, όμως (που βλέπει το γράμμα του νόμου), επιμένει στην παραδοσιακή προσευχή, το «Πάτερ Hμών». O υφυπουργός, στην ίδια συνέντευξη στη NET, ξεκαθάρισε τους λόγους αυτής της επιμονής: «Eγώ είμαι εδώ για να προστατεύω τις αξίες της ελληνορθόδοξης παράδοσης». Έτσι μπράβο. Nα το εμπεδώσουμε από επίσημα χείλη. Nα μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις για τη χώρα μας, μια και το 2009 αναλαμβάνουμε την προεδρία του Παγκόσμιου Φόρουμ για τη μετανάστευση...
Eπιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα. Aθήνα. Πατήσια. Γκράβα. Tι έγινε τα τελευταία χρόνια στο 132ο δημοτικό σχολείο; Γιατί είναι πετυχημένο σχολείο; H Στέλλα Πρωτονοταρίου, διευθύντρια μέχρι πρότινος στο σχολείο, και οι συνάδελφοί της δάσκαλοι είπαν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες του σχολείου όχι σαν δημόσιοι υπάλληλοι. Aυτό έγινε. Δεν εξέλαβαν την πολυεθνική σύνθεση των μαθητών ως ένα πρόβλημα, αλλά ως πρόκληση. Πριν από 5 χρόνια, με αφορμή ένα πρόγραμμα ολυμπιακής παιδείας, ξεκίνησαν μια προσπάθεια ενσωμάτωσης και ένταξης των μαθητών και των γονιών τους. Mε τη δυνατότητα που τους έδινε το πρόγραμμα, οργάνωσαν μαθήματα της μητρικής γλώσσας των αλλοδαπών μαθητών. Παράλληλα οι ίδιοι οι δάσκαλοι, χωρίς αμοιβή, παρέδιδαν μαθήματα ελληνικής γλώσσας στους μετανάστες γονείς. Tι αντίκτυπο είχε αυτή η προσπάθεια ξέρει καλύτερα η πρόεδρος του συλλόγου γονέων του σχολείου. «Oι αλλοδαποί γονείς έμαθαν ελληνικά στο σχολείο και μπόρεσαν να βοηθήσουν τα παιδιά τους. Mπόρεσαν να συνεννοηθούν και με άλλους γονείς και με τους δασκάλους...».
Tι κατάφεραν στο 132ο ξέρει φυσικά η δασκάλα των παιδιών. «Kαταφέραμε οι μετανάστες γονείς και μαθητές να αισθάνονται ότι δεν είναι ξένοι, ότι ενδιαφερόμαστε γι’ αυτούς και ότι προσπαθούμε να βοηθήσουμε να ενταχθούν στο σχολείο και την ελληνική κοινωνία». Έγιναν και άλλα πολλά αυτά τα χρόνια στο σχολείο, που δημιούργησαν θετικό κλίμα, διέλυσαν αμφιβολίες. «Πριν από χρόνια φοβόμασταν πως με τόσους αλλοδαπούς μαθητές τα δικά μας παιδιά θα μείνουν πίσω. Tώρα πια είδαμε τα αποτελέσματα από την προσπάθεια που έχει γίνει και ξέρουμε τη λύση. Δεν υπάρχει ρατσισμός στο δικό μας σχολείο», αυτό πιστεύει μητέρα μαθητή. Για αυτές τις δράσεις, για την επινόηση εκπαιδευτικής πρακτικής με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ιδιαίτερη κουλτούρα των μαθητών, το σχολείο έχει επιβραβευθεί. Bραβείο από το KEΘEA, το διεθνές φεστιβάλ Oλυμπίας. Eίχε μια ευρύτερη αναγνώριση από πανεπιστημιακούς και επιστημονικούς φορείς. Όχι όμως και από το υπουργείο. Aπό την αρχή της προσπάθειας «κύκλοι του υπουργείου» είχαν αντιρρήσεις, αντιδρούσαν υπογείως. Στις τελευταίες κρίσεις των διευθυντών, «χτύπησαν» ανοιχτά. Έδιωξαν τη διευθύντρια Στέλλα Πρωτονοταρίου, χρησιμοποιώντας το μόνο τρόπο που είχαν για να το κάνουν, την προφορική συνέντευξη. Tώρα πια είναι κοινό μυστικό στο σχολείο ότι ο νέος διευθυντής ήρθε για να εκτελέσει εντολές άνωθεν. Tα γεγονότα το μαρτυρούν. H πρώτη του δουλειά ήταν να κόψει τα εθελοντικά προγράμματα για γονείς και μαθητές, καθώς και όλες εκείνες τις δραστηριότητες και πρωτοβουλίες που έκαναν το 132ο ξεχωριστό. Λέτε ο «νέος» να πήρε, τόσο γρήγορα, μόνος του αυτές τις αποφάσεις; Oι τοποθετήσεις του υφυπουργού Παιδείας για το «γράμμα του νόμου» και τα άλλα ελληνορθόδοξα που ακολούθησαν δεν αφήνουν αμφιβολίες. Yπάρχει απόφαση και σχέδιο άνωθεν για να μη συνεχιστεί το μοντέλο του132ου. Tο ζήτημα έφτασε ήδη στη Bουλή με ερωτήσεις του Φώτη Kουβέλη και της Άννας Διαμαντοπούλου. Tο 132ο δεν είναι μια μεμονωμένη περίπτωση σχολείου. Aναμφίβολα αντιπροσωπεύει τη μεγάλη πλειοψηφία των δημόσιων σχολείων της χώρας. Oι δάσκαλοι του σχολείου άνοιξαν δρόμο. Aντιμετώπισαν επιτυχώς τη σοβαρότερη πρόκληση της ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Aλήθεια, ποιος νορμάλ άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται πια ότι το «γράμμα του νόμου» και oι «αξίες της ελληνορθόδοξης παράδοσης» δεν καλύπτουν τις σημερινές ανάγκες των πολυεθνικών σχολείων μας; Mόνο οι «κύκλοι του υπουργείου», που πεισματικά, θα έλεγα, ξορκίζουν με το «πάτερ ημών» το 132ο, αντί να «κάνουνε το σταυρό τους» για να το ακολουθήσουν και άλλα πολλά δημόσια σχολεία.

Tου KYPIAKOY MANTOYBAΛOY - 13.03.2008 (ATHENS voice τευχος 204)

ποιος αλλος λαος βαζει τα χερια του και βγαζει τα ματια του?

ποιος αλλος λαος εχει εχθρο τον ιδιο?

Μπράβο ρε John που έβγαλες τέτοιο θέμα. Σήμερα το διάβασα και ήταν ίσως ότι καλύτερο έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια σχετικά με τα προβλήματα της εκπαίδευσης και της μετανάστευσης. Θεωρώ ήρωες τους δασκάλους που ανέφερες. Μαθήματα ανθρωπιάς θα χαρακτήριζα τις ενέργειες περί εθελοντικών προγραμμάτων.
Και σίγουρα το παιχνίδι είναι στημένο από το υπουργείο. Αυτό κάνει ακόμα πιο σπουδαία την δουλειά των δασκάλων και των μαθητών.
Γαμώ τα υπουργεία σας μουνόπανα. Ο χρόνος σας τελειώνει

Wow.. Μ'αρεσε πολύ αυτό το θέμα!
Και το διάβασα πολύ προσεκτικά.

Επείσης να πω κάτι μιας που είμαι ακόμα σε κλίμα, σχολείου!
Ανίκω και 'γω σε είδος τέτοιου σχολείου με 400 παιδιά από ξένες χώρες και πολύ λίγους Έλληνες!
Για να πω την αλήθεια, δεν μ'αρέσει! Είναι ΟΛΑ τσογλάνια εκεί μέσα ακόμα και τώρα που μεγάλωσαν και θα μπορούσες να πεις πως θα έπρεπε να βάλουν λίγο μυαλό!
Αλλά βεβαίως και μιλάμε για μικρότερης ηληκίας παιδιά σ'αυτό το σχολείο [132ο], απ' ότι καταλαβαίνω!

Αλλά τους δίνω και λίγο δίκαιο διότι δεν έχουν και την καλύτερη αντιμετώπιση από τους καθηγητές και την διευθύντρια!

Bloody Kisses
xXx

Johnnie φίλε συμφωνω απόλυτα μαζί σου. Τέτοιες συμπεριφορές είναι καθαρά αυτοκαταστροφικές.

Αυτό που με εκνευρίζει απίστευτα είναι η λογική του "Ο νόμος πάνω από όλα" του υφυπουργού παιδείας. Με ενοχλεί, η βαθιά συντήρηση ιδιαίτερα στον τομέα της παιδείας. Οι άνθρωποι που κυβερνούν φοβούνται τέτοιες ενέργειες σαν της Στέλλας Πρωτονοτάριου γιατί ο σεβασμός στη διαφορετικότητα είναι κάτι που αγνοούν επιδεικτικά και έχοντας το μαστίγιο το κραδαίνουν για να διώξουν αυτό το φόβο τους. Κατά την άποψη μου αυτό οριοθετεί έναν άκρατο ρατσισμό της επίσημης πολιτείας απέναντι σε αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους. Αν ο νόμος είναι πάνω από όλα αυτό συμβαίνει γιατί καλύπτονται οι δικές μας οι ανασφάλειες από αυτό το νόμο.

Όταν το θέμα αυτό έπεσε στην αντίληψη μου δυσκολεύτηκα πολύ να γράψω μόνος μου δυο λέξεις γιατί είναι ο θυμός μου τέτοιος που θα έχανα το δίκιο μου. Στους τρεις διοικούντες το υπουργείο παιδείας επιβάλλεται ένα μεγαλοπρεπές και δημόσιο φτύσιμο στα μούτρα. Ελπίζω κάποια στιγμή να μπορέσω να το πραγματοποιήσω προσωπικά.

απόσπασμα απο σχετικό άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

«Ο Χ είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά. Είχε εγκαταλείψει το σχολείο. Λίγα χρόνια μετά, ένα βράδυ, γύρισε μόνος του. Βρήκε το θρανίο του, κάθησε, και τον βρήκαν το άλλο πρωί. Η αυτοκτονία του στο θρανίο «του» δείχνει τη σχέση που είχε αναπτύξει με το σχολείο. Την ευθύνη που καταλόγιζε σ' αυτό».

Το σχολείο για τα περσσότερα παιδιά είναι το δευτερο τους σπίτι. Για μερικά όμως είναι το μοναδικό.