Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΑΝ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ..

Προσπαθούσα να σκεφτώ τι θέμα θα μπορούσα να γράψω για τον κινηματογράφο. Οσοι με γνωρίζουν θα καταλάβαιναν αυτή τη δυσκολία, γιατί ξέρουν ότι μια από τις πολλές "αρρώστειες" που κουβαλάω είναι κι αυτή. Πως μπορείς λοιπόν να μιλήσεις για κάτι που αγαπάς τόσο πολύ, και να το "χωρέσεις" κάπου...
Σκέφτηκα ν΄ανοίξω μια συζήτηση αλλοιώτικη..
Στιγμές ζωής που ανακατεύτηκε μια ταινία στη μέση, ή αλλοιώς θυμάμαι μια φορά κι ένα καιρό.....

"Ηταν ένα βράδυ καλοκαιρινό. Είχαμε βγει η γνωστή παρέα (έφηφοι μονίμως θυμωμένοι και βαριεστημένοι με όλους και όλα) να κάνουμε τη βόλτα μας. Δεν μας έκανε κέφι ούτε για καφέ, ούτε για κουβέντα τίποτα... Περνώντας από το συνοικιακό καλοκαιρινό σινεμά, κοιταχτήκαμε και λέμε τι λέτε μπαίνουμε?

Η απόφαση ήταν αρκετά δύσκολη γιατί η ταμπέλα έγραφε Ο ΕΞΟΡΚΙΣΤΗΣ.... και είχαμε ήδη ακούσει διάφορα καθόλου καθησυχαστικά για τη ταινία.

Μπήκαμε. Αλλωστε εγώ ήμουν η πρώτη που το πρότεινα για να κάνω εφέ. Η σκληρή έφηβη που όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει. Κι όσοι έφεραν αντιρήσεις τους δούλευα χαχανίζοντας ότι είναι πολύ δειλοί.
Πράγματι σ΄ολη τη διάρκεια της ταινίας το παιξα πολύ χάι..
Ομως τώρα είναι καιρός να εξομολογηθώ το μυστικό μου και επί πλέον πως τη πάτησα χειρότερα από τους άλλους.

Κάποια στιγμή που κατάλαβα ότι το παιχνίδι χόντραινε μέσα στη ταινία κάθησα με τέτοιο τρόπο ώστε να κοιτάζω κάτω το χαλίκι και οι άλλοι να μην το καταλάβουν. Εβγαλα όλο το πρώτο μέρος κοιτάζοντας κάτω... Κι έτσι στο διάλειμα ενώ οι υπόλοιποι είχαν πάθει κάτι εγώ πάλι "τάχα" γέλαγα.
Στο δεύτερο μέρος όμως είπα τι διάολο, θα κοιτάζω κι ότι γίνει. Ελα όμως που είχε γίνει ήδη η μεταμόρφωση κι εγώ την είδα ξαφνικά μπροστά μου χωρίς τη κατάλληλη προετοιμασία.... Μου κόπηκαν τα γόνατα.
Πρώτη φορά ένοιωσα το στομάχι μου να σπάει από φόβο.
Ο οποίος φόβος συνεχίστηκε σε μεγαλύτερο βαθμό το βράδυ, όταν όλοι έφυγαν κι εγώ έπρεπε να κοιμηθώ. Τι κουρτίνες έβλεπα να κουνιούνται, τι θορύβους περίεργους άκουγα. Πρέπει για αρκετό καιρό να κοιμόμουν με φώτα.

Πέρασαν τα χρόνια, ο κινηματογράφος έγινε η μεγάλη μου αρρώστεια και σήμερα που έχω δει μεταξύ άλλων ότι θριλερ, τρόμου και ότι βάζει νους σας, σήμερα που οι φίλοι μου με λένε αναίσθητη γιατί μπορώ να βάλω μια ταινία αποκρουστική, φτιχτή, αιματοβαμένη και να με πάρει ο ύπνος στη μέση με το dvd να παίζει μόνο του, σκέφτομαι ότι ο εξορκιστής ήταν κάτι που δεν μπόρεσα να του ξεφύγω...

Ηταν η κατηγορία που ονομάζω "το βάπτισμα του πυρός"! Εκείνες οι εικόνες που μπλέκονται κατ΄ευθείαν στο βαθύτερο μέρος του ευατού μας και σκαλίζουν αναιδέστατα τα "κρυμένα".
Αραγε κάπως έτσι μπορεί να ονομαστεί μια ταινία μοναδική?
Οπως στη ζωή έτσι και στο κινηματογράφο τελικά αυτό δεν ζητάμε?
Μια πρόκληση που δεν θα μπορέσουμε εύκολα νά αντιμετωπίζουμε ίσως....
Η γοητεία του αν είναι να σε υποτάξει κάτι... τουλάχιστον ναναι σπουδαία φτιαγμένο...

Sexual Dependency του Rodrigo Bellot
4 άνθρωποι 4 ζωές ένα γεγονός: Η σεξουαλική εξάρτηση.
Μια όμορφη έφηβη κοπέλα, ένας macho 30αρις, ένας άβγαλτος πιτσιρικάς και ένα νεαρό μοντέλο είναι οι αφορμές -όχι οι πρωταγωνιστές η ταινία δεν έχει πρωταγωνιστές- για να παρατηρήσεις τον έρωτα από όλες τις μεριές. Την ηδονή, την απόγνωση, τη ντροπή, το φόβο, την ανηθικότητα, τη ζήλια, την ομορφιά, το πάθος, τη μαγκιά και ίσως τη γλύκα και τη μαγεία του. Η ταινία προβάλετε ταυτόχρονα σε δύο πλάνα. Μερικές φορές τα πλάνα δένονται μεταξύ τους, άλλες φορές αντικατοπτρίζουν τους πρωταγωνιστές σα καθρέπτες. Πρόσεξε γιατί κάπου εκεί μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Η ενότητα mirrors είναι κατά την εκτίμηση μου η κορυφαία στιγμή της ταινίας. Η τελευταία σκηνή δε συγκλονιστική.

Το τραγούδι στους τίτλους τέλους- μεταξύ άλλων- λέει: "Πάλι είμαι τα πάντα, πάλι είμαι ένα τίποτα... Είχα έναν άγγελο που κάποτε με αγάπησε χωρίς να ξεχνά ότι του έλεγα ψέματα"
Κάποια στιγμή στη ζωή μας αυτό δεν έχουμε κάνει όλοι?

vasiliskos έγραψε:

...Εκείνες οι εικόνες που μπλέκονται κατ΄ευθείαν στο βαθύτερο μέρος του εαυτού μας και σκαλίζουν αναιδέστατα τα "κρυμένα".
Αραγε κάπως έτσι μπορεί να ονομαστεί μια ταινία μοναδική?
Οπως στη ζωή έτσι και στο κινηματογράφο τελικά αυτό δεν ζητάμε?
Μια πρόκληση που δεν θα μπορέσουμε εύκολα νά αντιμετωπίζουμε ίσως...

Καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.
Κάτι τέτοιο ένιωσα κι εγώ με το "The Chainsaw Massacre"...
Ο Leatherface είναι τελικά το alter ego μου!


Προς το παρόν όμως, παραμένω ένας σεμνός και ταπεινός Hannibal...