ΚΑΙ ΤΟ ΟΣΚΑΡ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ....

Και το όσκαρ πήγε (ακόμα μια φορά) στον αγαπημένο Ντάνιελ Ντει Λιούις.
Το They will be blood δεν το είδα ακόμα. Ως συνήθως όταν θέλω να δω τη νέα ταινία κάποιου από τους αγαπημένους μου ηθοποιούς, αφήνω στο τέλος. Να έχει φύγει ο θόρυβος να έχει αδιάσει λίγο η αίθουσα, να βρω ένα μικρό κινηματογράφο και να «σαπίσω» απολαμβάνοντας στο πίσω κάθισμα...

Γιατί αγαπημένος ο Ντανιέλ? Γιατί είναι είναι από αυτούς που αφήνουν το στίγμα τους. Το δικό τους στίγμα. Αυθεντικός. Εργάτης της τέχνης. Χαμηλών τόνων-υψηλών στόχων. Και τους πετυχαίνει. Ξετρυπώνει αργά αλλά σταθερά κάθε φορά με κάτι που θα μας μείνει... Γιατί έχει πάντα κάτι σπουδαίο να πει η ερμηνεία του.

Σε όσους δεν έχουν δει τι να προτείνω?
Εύκολο!
Να τον δουν σαν Christy Brown τετραπληγικό γιό μιας φτωχής ιρλανδέζικης οικογένειας (το αγαπημένο του...) συγγραφέας με το μόνο λειτουργικό του μέλος, το αριστερό πόδι....
Σαν το τελευταίο των Μοϊκανών (The last of the Mohicans) ...χμ δεν ξέρω πόσες φορές έχω δει τη ταινία,
Ενας όντως μεγάλος έρωτας (ναι, ναι κι εγώ μαζί τους!!!) με την Μισέλ στα χρόνια της αθωότητας (The age of innocence)
Μια ταραγμένη Ιρλανδία σε μια φοβερή ταινία ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ
Ενα ταραγμένο κυνήγι μαγισσών στο CRUICIBLE με τη Γουαιόνα απόλυτα γοητευτική ψυχοπαθή όπως πάντα,
Ενα κακός μα τι κακός στις ΣΥΜΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ...
Κι άλλες πολλές..
Αλλα ας ξεκινήσουμε απ΄αυτές και βλέπουμε γιατί στο τέλος
Θα χυθεί αίμα!!!

Ο Ντάνιελ ειναι φοβερος ηθοποιος. Δεν εχω δει ακόμα την ταινία του, αλλά σιγουρα θα δινει ρεσιταλ για μια ακόμη φορά. Η πλάκα ειναι οτι κάποτε ήθελε και να αποσυρθει απο το σινεμα!
Ευτχως δεν το κανε....

Είναι φοβερός ηθοποιός. Μου άρεσε πολύ στο Οι Συμμορίες της Νέας Υόρκης. Τη ταινία δε ντρέπομαι να πω ότι τη βαρέθηκα (παρόλο που ο Σκορτσέζε είναι ο μέγιστος) αλλά εξαιτίας του Λούις, κόλησα.