ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΒΙΒΛΙΩΝ.

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε συνολικά τι έχουμε διαβάσει στη ζωή μας. Ας προτείνουμε ότι μας αρέσει, παλιό, καινούργιο από οποιοδήποτε είδος χωρίς κλισέ, χωρίς ενδοιασμούς!!!

Ξενικώ με ένα βιβλίο που διαβάζω τώρα.

ΠΕΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ - ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟΥ.

Εχετε αναλογιστεί ποτέ τι θα γινόταν σε μια χώρα αν ο θάνατος αποφάσιζε να απεργήσει? Ποιά θα ήταν η συνέχεια σ΄ενα τέτοιο κράτος. Θα ήταν ευτυχία? Κατάρα?
Ξεκινήστε να σκέφτεστε από το πόσοι που θα ήταν έτοιμοι να αποδημήσουν έμεναν εκεί με την ανάσα μετέρωρη για πάντα, συνεχίστε με το σοκ της εκκλησίας όπου ξαφνικά θα έπαυε να έχει λόγο ύπαρξης, αναλογιστείτε τη πολιτεία η οποία αδυνατεί να σκεφτεί πως θα δίνει σύνταξη σε γέρους που άντε να φτάσουν μέχρι τα 80 να πρέπει να προγραμματίσει ότι θα δίνει σύνταξη επ΄άπειρον!!!
Και συνεχίστε με τις ασφάλειες, τα γραφεία κηδειών, τους συγγενείς που θα προσπαθούν να βρουν τρόπο πως να ξεμπερδέψουν με τους παπούδες που θα πρέπει να τους ξεσκατίζουν στην αιωνιότητα, μ΄εκείνους που δεν μπορούν να αυτοκτονήσουν, ούτε να σκοτώσουν ούτε τίποτα!!!!
Διαβάστε το please

Αυτές τις μέρες διαβάζω Το Σμήνος του Φρανκ Σέτσινγκ (Der Schwarm-Frank Schatzing) απο τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Περιγραφή: Τσουνάμι καταστρέφει τις πόλεις της βόρειας Ευρώπης, φονικές μέδουσες ερημώνουν τις παραλίες της Αυστραλίας, μολυσμένα καβούρια -φορείς μιας ανίατης αρρώστιας- κατακλύζουν το υδροδοτικό σύστημα της Νέας Υόρκης αποδεκατίζοντας τον πληθυσμό, εκατομμύρια τερατώδη σκουλήκια αποσταθεροποιούν τον βυθό στις ακτές της Νορβηγίας, φάλαινες επιτίθενται σε πλοία και τα βυθίζουν. Η ανθρωπότητα δέχεται μια συντονισμένη και μαζική επίθεση. Η βασική διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπων και ζώων έχει χαθεί: τα ζώα έχουν αποκτήσει ξαφνικά συνείδηση του εαυτού τους και στρέφονται εναντίον του ανθρώπινου είδους με σκοπό την εξόντωσή του. Είναι όμως έτσι τα πράγματα; Μήπως υπάρχει κάποιος σκοτεινός Νους που οργανώνει και συντονίζει τον εφιάλτη; Οι επιστήμονες αναγκάζονται να παραδεχτούν ότι ο άνθρωπος τελικά ξέρει για τον πλανήτη Γη πολύ πιο λίγα πράγματα από όσα ξέρει για το Διάστημα.

Αν και ογκώδες βιβλίο το θέμα του είναι αρκετά ενδιαφέρον και τρομακτικό. Απλά και μόνο γιατί διαβάζοντας το καταλαβαίνεις πόσο ασήμαντος και αφελής είσαι.Σκέψου την ταινία Earthlings. Μόνο που στη θέση των απροστάτευτων ζώων βάλε τον εαυτό σου και μόνο.

Είναι το βιβλίο που θα ξεκινήσω από βδομάδα, μόλις τελειώσω ένα άλλο που διαβάζω αυτή τη στιγμή.

Πάντως έχω ακούσει τα καλύτερα...

Εκδότης : ΕΞΑΝΤΑΣ
Αριθμός σελίδων : 339

Περιγραφή :
-Δεν αμφισβητώ ότι οι πατέρες της Εκκλησίας δανείστηκαν κάποια ρητορικά σχήματα από τους αρχαίους συγγραφείς, απάντησε ο Βεζιρτζής. Υπήρξαν ωστόσο θανάσιμοι εχθροί της κλασικής παιδείας και του πολιτισμού των αρχαίων.[...] Ο διασυρμός του ελληνισμού από την Εκκλησία υπήρξε τόσο συστηματικός ώστε οι Έλληνες αναγκάστηκαν ν' αλλάξουν όνομα, να μετονομαστούν σε Ρωμαίους, Ρωμιούς ή Γραικούς. Σε ορισμένες τοιχογραφίες του Αγίου Όρους απεικονίζονται μαζί με τους αγίους και τους αγγέλους διάφοροι φιλόσοφοι, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Πυθαγόρας. Όλοι φορούν στέμμα, έχουν μακριές γενειάδες και είναι ντυμένοι σαν Βυζαντινοί πρίγκιπες. Βαστούν ο καθένας τους έναν πάπυρο όπου είναι γραμμένη μια πλασματική φράση, που διακηρύσσει, για παράδειγμα, την τρισυπόστατη φύση του Θεού. Είναι γνωστό ότι η Εκκλησία επιδίωξε να προσεταιριστεί τους αρχαίους σοφούς, αυτούς τουλάχιστον που δεν κατάφερε να θάψει, παραποιώντας τη σκέψη τους. Αυτό άλλωστε δεν διδάσκονται οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ότι η αρχαιότητα παρέδωσε τη σκυτάλη του πολιτισμού στο Βυζάντιο; Ο χριστιανισμός, αγαπητέ μου φίλε, δεν συνεχίζει την αρχαιότητα, απλά ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί τη μέρα. Η θεολογία αναιρεί τη φιλοσοφία. Η πρώτη απαντά σε όλα, ενώ η δεύτερη ξέρει κυρίως να ρωτά.

Δεν θα προτίνω απλά.. Θα γράφω κάθε μέρα και άλλο ποιηματάκι!
[xo.xo.]

Let's Begin
|
|
\/

Άρεσε στον Κλαδάκη η Σπιρτούλα
του άρεσε πάρα πολύ.
Ποθούσε το κομψό της κορμάκι,
την έβρισκε, αλήθεια, καυτή.



Καίει όμως η φλόγα του πάθους
για ένα σπίρτο κι ένα κλαδί;
Μα, και βέβαια καίει ___ τον Κλαδάκη
τον έκαψε στο πι και φι.

Ο κος και η κα Σμιθ, ζούσαν ζωή χρυσή.
Ήταν ανδρόγυνο, μ' αγάπη αληθινή.


Ωραία νέα έλαβαν, πρωί-πρωί μια μέρα:
Η κα Σμιθ θα έκανε τον κο Σμιθ πατέρα!

Μα κάτι πήγαινε στραβά με το μικρό μωράκι.
Αυτό δεν ήταν άνθρωπος,
ήτανε ρομποτάκι!

Δεν ήταν όμορφο, απαλό,
δεν είχει επιδερμίδα.
Το δέρμα του ήταν τενεκές, το χέρι του ψαλίδα.

Κι απ' το κεφάλι του έβγαιναν,
κεραίες και σωληνάκια.
Καθόταν άψυχο, βουβό ___ μα, έτσι είν' τα παιδάκια;



Μόνη φορά που φάνηκε
κάπως να ζωντανεύει,
στην πρίζα όταν το βάλανε
κι άρχισε να σαλεύει.

"Γιατρέ, τι έχει ο γιόκας μας;'
τον ρώτησαν με κλάμα.
"Δεν έχει σάρκα και οστά,
μα αλουμινίου κράμα".

Κι εκείνος είπε απαλά:
"Αχ, κε Σμιθ...λυπάμαι,
αλλά ο πατέρας του παιδιού
δεν είστε εσείς φοβάμαι.

"Κάνουμε ακόμα κάποια τεστ,
κάτω στο εργαστήριο,
μα μάλλον ο πατέρας του
είναι ένα πλυντήριο".



Και τώρα η ζωή των Σμιθ
γέμισε δυστυχία.
Κι έφταιγε αυτή η αλλόκοτη
συζυγική απιστία.

Ποτέ, της είπε ο κος Σμιθ,
δε θα τη συγχωρούσε.
Άκου με το πλυντήτιο
κέρατα του φορούσε!

Κι ο Ρομπότης μεγάλωσε,
δε μίλησε ποτέ,
στο σπίτι τον είχαν για...
σκουπιδοτενεκέ.

Αρχικά το βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον, έως συγκινητικό.
Ο Χαριτόπουλος για τη Μαλβίνα και η Μαλβίνα σε ανέκδοτα κείμενα και γράμματα για εκείνον.
Και όλα αυτά με τη μορφή μυθιστορήματος σε τρίτο πρόσωπο.
Μετά όμως ξεκίνησα να τσαντίζομαι. Ο Χαριτόπουλος γράφει υπέρμετρα εγωιστικά, σαν λούμπεν νάρκισσος.
ΟΚ. Το εμπεδώσαμε ρε παπάρα. Η Μαλβίνα σε λάτρευε. Και συ το έπαιζες σκληρός.
Θα ήσουν πιο ειλικρινής αν έβαζες τίτλο "Εγώ πήδηξα τη Μαλβίνα". Τα υπόλοιπα είναι λογοτεχνικά φούμαρα...
Το πιο ασυγχώρητο είναι ότι δεν σεβάστηκες αυτό το ΜΟΝΑΔΙΚΟ άτομο και είπες να κάνεις μια αρπαχτή εκδίδοντας γράμματα και συναισθήματα δικά της.
Μάλλον σου πρέπει μια παιδαγωγική καρπαζιά...γραφιά της συμφοράς.

egw anarwtiemai pws den ntrepomai na grafw ta poihmata tou Tim Burton kai de stamataw..
oloklhra vivlia protinetai eseis kai'gw to mpratsali, mlks!
afou den diavazw vivlia, reee..

as to kalo, stenaxwrhthika twra!

Bloody Kisses
xXx

p.s.: stamataw me ta poihmata!

Έλα, έλα μικρή...ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΗΤΤΟΠΑΘΕΙΕΣ!!!
Παίξε μπάλλα!

ΣΕΝΤ ΕΞΙΠΕΡΙ ΑΝΤΟΥΑΝ ΝΤΕ: Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ



Περιγραφή: «Έτσι έζησα μόνος, χωρίς κανέναν που να μπορώ να του μιλάω αληθινά, μέχρι που έπαθα μια βλάβη στη Σαχάρα πριν από έξι χρόνια. Κάτι είχε σπάσει μέσα στον κινητήρα μου. Κι όπως δεν είχα μαζί μου ούτε μηχανικό ούτε επιβάτες, ετοιμαζόμουν να δοκιμάσω μόνος μου μια δύσκολη επισκευή. Ήταν για μένα ζήτημα ζωής και θανάτου. Είχα νερό το πολύ για οχτώ μέρες.
...Ήμουν πιο απομονωμένος κι από ναυαγό σε σχεδία στη μέση του ωκεανού. Φαντάζεστε λοιπόν την έκπληξή μου τα ξημερώματα, όταν με ξύπνησε μια περίεργη φωνούλα...»

Χρονολογία Εκδοσης: 1998

Μπορω να το διαβασω στον υπολογιστη μου...http://rapidshare.com/files/62721400/O_mikros_prigkipas.rar

προσφατα ανεβηκε δωρεαν στο δικτυο ισως το πιο ενδιαφερον βιβλιο που εχω διαβασει για την Πεντελη, τουλαχιστον οσον αφορα τα στοιχεια στα οποια βασιστηκε η παραφιλολογια πολλων χρονων.

το φιλοξενει η ιστοσελιδα iranon.gr εδω :
ΠΕΝΤΕΛΙΚΗ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

ειχα την τιμη να γνωρισω τον συγγραφεα του στο βουνο, οταν μαζευοντας σκουπιδια διαπιστωσα την υπαρξη καποιου που εφερνε σκουπιδια απο αλλες περιοχες και τα στιβαζε σε συγκεκριμενο σημειο.
εγω τα επαιρνα και συνεργαζομασταν για καιρο χωρις να γνωριζομαστε, μεχρι που η συγχρονικοτητα τοφερε να συναντηθουμε απο κοντα στην Πεντελη.

τον εκτιμω σαν ανθρωπο και εννοειται οτι στις λιγες συναντησεις μας συζητησαμε και τα στοιχεια του βιβλιου μου, με τα οποια ειναι ο μονος που ασχοληθηκε μεχρι στιγμης και ασχετως του αν δεν συμφωνουμε ως προς την ερμηνεια τους, συμφωνουμε οτι ειναι υπαρκτα.

απο την αλλη τα νεα στοιχεια που εκεινος παραθετει ειναι ενας χειμαρος που ευελπιστω οτι θα ξεπλυνει το τελμα των αναμασομενων φαντασιοπληξιων που πλουτισαν τοσα χρονια αμετρητους καιροσκοπους εις βαρος της Πεντελης, οπως και οτι θα αφυπνισει τις αρχες για να προστατευσουν επιτελους αποτελεσματικα το βουνο απο τους επιτηδειους.

αν καποιος θελει να εχει μια σωστη εικονα των γεγονοτων απο το 1977 και περα, πρεπει να διαβασει το βιβλιο του Παρ'εικου.
βαζει πολλα κομματια στο παζλ της εικονας.

οσον αφορα τα δικα μου στοιχεια ως προς τις εξηγησεις του Παρ'εικου, θα τα αναπτυξω με ολη μου την καρδια συντομα και θα ξεκινησει ισως επιτελους ενας σοβαρος διαλογος.

κατα τα άλλα συμφωνω μαζι του σε παρα πολλα και μαλιστα με εξεπληξε ευχαριστα οταν οι παρατηρησεις του απο τις ανασκαφες επιβεβαιωσαν την ρωμαϊκη προελευση των μπαζων της λατυπης και την δικη μου ενσταση ως προς το αν οι Ελληνες πετουσαν μπαζα στην σπηλια ή την σεβονταν ως Πανειο Ανδρο.

το πολυτιμο ομως πνευμα του βιβλιου κρυβεται αναμεσα στις λεξεις και δεν ειναι τιποτα αλλο απο αγαπη για την Πεντελη και την Φυση.

ευχομαι σε ολους καλες αναγνωσεις και πολλους προβληματισμους.