Κείμενα & ποιήματα δανεικά κι αγύριστα...

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλο ποίημα ή κείμενο τόσο αφαιρετικό και ταυτόχρονα με τόσο καίριο σαρκασμό σαν το παρακάτω.
(Προσωπικά με εκφράζει 200%).

ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ (Wolf Biermann)
Τις κρύες γυναίκες που με χαϊδεύουν
Τους ψευτοφίλους που με κολακεύουν
Που απ' τους άλλους θεν' παλληκάρια
Κι οι ίδιοι όλο λερώνουν τα βρακιά
Σ' αυτή την πόλη που στα δυο έχει σκιστεί
-αυτούς τους έχω βαρεθεί...

Και πέστε μου: αξίζει μια πεντάρα
Των γραφειοκρατών η φάρα;
Στήνει με ζήλο περισσό
Στο σβέρκο του λαού χορό
Στης ιστορίας τον τροχό τον κινητή
-αυτή την έχω βαρεθεί...

Και τι θα κάναμε χωρίς αυτούς όλους
Τους Γερμανούς τους προφεσόρους
Που καλύτερα θα ξέρανε πολλά
Αν δεν γεμίζαν ολοένα την κοιλιά
Υπαλληλίσκοι! Φοβιτσιάρηδες! Δούλοι παχιοί!
-αυτούς τους έχω βαρεθεί...

Κι ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος
Κέρδος ποτέ μ' από παθήματα χορτάτος
Που συνηθίζει στην κάθε βρωμιά
Αρκεί να έχει γεμάτο τον ντορβά
Κι επαναστάσεις στα όνειρά του αναζητεί
-αυτόν τον έχω βαρεθεί...

Κι οι ποιητές με χέρι υγρό
Υμνούνε της πατρίδας τον χαμό.
Κάνουν με θέρμη τα στοιχειά στιχάκια
Με τους σοφούς του κράτους τα 'χουνε πλακάκια
Σα χέλια γλοιώδικα έχουν πουληθεί
-αυτούς τους έχω βαρεθεί...

Για το ποιος είναι ο Wolf Biermann ΕΔΩ

ΣΩΣΤΟΣΣΣΣΣ !!!

Τάσος Λειβαδίτης

...Αλλά τα βράδια

Και να που φτάσαμε εδώ
Χωρίς αποσκευές
Μα μ' ένα τόσο ωραίο φεγγάρι
Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο
Φτωχή ανθρωπότητα, δεν μπόρεσες
ούτε ένα κεφαλαίο να γράψεις ακόμα
Σα σανίδα από θλιβερό ναυάγιο
ταξιδεύει η γηραιά μας ήπειρος

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Βέβαια αγάπησε
τα ιδανικά της ανθρωπότητας,
αλλά τα πουλιά
πετούσαν πιο πέρα

Σκληρός, άκαρδος κόσμος,
που δεν άνοιξε ποτέ μιαν ομπρέλα
πάνω απ' το δέντρο που βρέχεται

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Ύστερα ανακάλυψαν την πυξίδα
για να πεθαίνουν κι αλλού
και την απληστία
για να μένουν νεκροί για πάντα

Αλλά καθώς βραδιάζει
ένα φλάουτο κάπου
ή ένα άστρο συνηγορεί
για όλη την ανθρωπότητα

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Καθώς μένω στο δωμάτιο μου,
μου 'ρχονται άξαφνα φαεινές ιδέες
Φοράω το σακάκι του πατέρα
κι έτσι είμαστε δυο,
κι αν κάποτε μ' άκουσαν να γαβγίζω
ήταν για να δώσω
έναν αέρα εξοχής στο δωμάτιο

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη

Κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
μ' ένα άστρο ή μ' ένα γιασεμί
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών

Αλλά τα βράδια τι όμορφα
που μυρίζει η γη!

Δος μου το χέρι σου..
Δος μου το χέρι σου..

Λειβαδίτης!!!
Σε παραδέχομαι!
cheers

ωραιος!