Δεν είναι "καρτούν", "κινούμενα σχέδια", κόμικ" ή "μίκυ μάο". Είναι animation. Και εδώ βρίσκεται και η δυσκολία του είδους: Απαιτείται ιλιγγιώδης έμπνευση και ψυχή για να περάσεις τη μαγεία στα μικροτσίπ και να βγουν οι ψηφιακοί ήρωες ζωντανοί. Ως εκ τούτου, οι δημιουργοί (ή μήπως καλύτερα "θαυματοποιοί") της Pixar πρέπει τουλάχιστον να άφησαν ιαχές θριάμβου για το αριστούργημά τους, τον Wall-e.
Ομολογώ ότι πήγα να δω τη ταινία προετοιμασμένος. Σαρωτικές κριτικές, δωρικό trailer και μια ιστορία που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν αδιάφορο. Ε, λοιπόν, έπεσα έξω. Η ταινία δεν είναι απλά "καλή". Είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ, ένα πραγματικό διαμαντάκι που αξίζει την προσοχή όλων.
Η υπόθεση διαδραματίζεται στο μέλλον, όπου οι άνθρωποι έχουν εγκαταλείψει την Γη σαν μια απέραντη χωματερή. Αυτή την ακαταστασία καλείται να συμμαζέψει ο Wall-e, ένα ρομποτάκι που μαζεύει και συμπιέζει τα σκουπίδια. Παράλληλα, συλλέγει οτιδήποτε του προκαλεί την περιέργεια, ενώ έχει μια μικρή κατσαρίδα ως αντίδοτο στη μοναξιά του. Η κατάσταση όμως θα αλλάξει ριζικά, όταν γνωρίσει ένα ρομπότ προηγμένης τεχνολογίας, την EVE, που έχει σταλεί από τους ανθρώπους για να συλλέξει δείγματα βλάστησης.
Πραγματικά, οτιδήποτε γράψω για τη ταινία αυτή είναι λίγο. Το πρώτο μέρος είναι ένας φόρος τιμής στη παντομίμα και στον βωβό κινηματογράφο (μαθαίνεις τα πάντα για την ιστορία χωρίς σχεδόν να έχει ακουστεί 'κιχ') μέσα από εικόνες απαράμιλλης αισθητικής και εξαιρετικής εικαστικής λεπτομέρειας. Η δε σκηνή της γνωριμίας του Wall-e με την Eve, απλά πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια κινηματογράφου -πρόλογος ενός έρωτα συγκλονιστικά δοσμένου.
Και όμως, η ταινία στην συνέχεια δεν εγκαταλείπει στιγμή το πηγαίο χιούμορ, την δράση και τον συναισθηματικό της πλούτο για να κηρύξει οικολογικά μηνύματα κουνώντας το δάχτυλο. Οι αξίες και οι ιδέες για τον πρωτομάστορα Andrew Stenton είναι πράγματα αυτονόητα, υπεράνω διδασκαλίας και ακαδημαϊκής προσέγγισης και αυτό περνάει έντεχνα σε κάθε καρέ του φιλμ.
Όποιος όμως περιμένει να δει ριμέικ του 'ET', έχασε. Ο Wall-e και η Eve θυμίζουν στο αλλοτριωμένο ανθρώπινο είδος ότι η αγάπη έχει την δύναμη να κάνει ακόμα και τις σιδερένιες καρδιές να λυγίσουν. Και εκεί ακριβώς είναι και η πεμπτουσία της ύπαρξής μας, η άγραφη επιταγή του να ζεις. Δε μένει παρά να επισκεφτείτε μια σκοτεινή αίθουσα και να το ανακαλύψετε...