Μια μέρα στο Πειραιά...

Γύριζα από τη δουλειά και κρατούσα στο χέρι μία μπλε τσάντα που είχε μέσα ένα αντιανεμικό μπουφάν που μου χάρισε ένας φίλος στη δουλειά. Βγήκα από το τρένο και η μέρα ήταν ιδιαίτερα ζεστή. Χαμογέλασα σκεπτόμενος πόσοι μαλακισμένοι δουλεύουν στη Ε.Μ.Υ. και προέβλεπαν τρελά χιόνια μέσα στο Σαββατοκύριακο. Πήρα εφημερίδα και την έκανα για τη στάση. Άναψα τσιγάρο και περίμενα το λεωφορείο χαζεύοντας γύρω μου το κόσμο -κάτι που μου αρέσει ιδιαίτερα- κρατώντας σημειώσεις στο μυαλό μου για να ντύσω τους δικούς μου ήρωες σε αυτό που ετοιμάζω. Δύο όμορφες κοπέλες συζητάνε μεταξύ τους ρίχνοντας λοξές ματιές σε έναν ωραίο πιτσιρικά που είναι στη κοσμάρα του ακούγοντας μουσική από το κινητό του. Στα πόδια του την έχει αράξει ένας αλανιάρης σκύλος και απολαμβάνει ένα ξερό κουλούρι που του πέταξε μια γιαγιά. Μου έκανε εντύπωση που το τρίχωμα του ήταν εκπληκτικά λαμπερό. Αφού τελείωσε το κουλούρι του σηκώθηκε και με πλησίασε να με μυρίσει προφανώς γιατί είχα καρφωθεί πάνω αδιάκριτα. Τον κοίταζα τόσο έντονα που αν δεν πεινούσε τόσο και είχε μιλιά σίγουρα θα μου πρόσφερε ευγενικά το κουλούρι του. Τον χάιδεψα στη ράχη και μου γλείψε το χέρι. Μια κυρία δίπλα μου ξίνισε την ήδη ξινή μούρη της και έκανε ένα μεγαλοπρεπές "Ξου" γεμάτο κακία στον όμορφο σκύλο που τον τρόμαξε και έφυγε από κοντά μου. Με τη σειρά μου της ανταπέδωσα ένα μεγαλοπρεπές και κακό "Ξου" κάτι που την έκανε να νοιώσει άβολα και έφυγε και εκείνη από δίπλα μου σταυρώνοντας το πλούσιο στήθος της. Ήρθε το πρώτο λεωφορείο που άδειασε ένα σκασμό κόσμο και έφυγε σε λιγότερο από ένα λεπτό. Παρατηρούσα τον όμορφο σκύλο που πλησίασε τις κοπέλες χωρίς να τον πάρουν χαμπάρι. "Σίγουρα θα τσιρίσουν" σκέφτηκα. Τις μύρισε διακριτικά και κόλλησε Η φύση μίλησε. Ένα όμορφο αρσενικό απολάμβανε τις μυρωδιές ενός επίσης όμορφου θηλυκού. Μόνο που ανήκαν σε διαφορετικό είδος. Φυσικά το "ανώτερο" είδος τσίριξε και προσπάθησε να κλωτσήσει το "κατώτερο" είδος που απορημένο την κοιτούσε προσέχοντας μη φάει καμιά στα μούτρα κιόλας. Απομακρύνθηκε εξακολουθώντας να μη καταλαβαίνει τι κακό είχε κάνει. Ξαφνικά τεντώθηκε και άρχισε να κουνάει τρελά την ουρά του τρέχοντας και χοροπηδόντας. Βρήκε φίλο. Ένα ηλιοκαμένος ξανθός άντρας καθόταν πάνω στον σάκο του και άπλωσε τα χέρια του να αγκαλιάσει το σκύλο. Του έγλυφε τα μούτρα και έχωνε τη μουσούδα του στο στήθος του. Παίζανε για ώρα και αφαιρέθηκα παρατηρώντας τους. Τον ξανθό άντρα τον έβλεπα συνέχεια -από το καλοκαίρι και μετά- να κάθετε σε εκείνο το σημείο πάνω στο σάκο του και έχοντας το χέρι απλωμένο χωρίς ποτέ να ζητάει μιλούσε με τον εαυτό του και περίμενε μήπως φιλοτιμηθεί κανείς και του αφήσει τίποτα ψιλά. Από μπροστά του πέρναγαν πολλά κοστούμια και ταγέρ με κακόγουστους χαρτοφύλακες και διαφορετικό ύφος το κάθε ένα. Μπλαζέ, βλοσυρό, πονηρό, πουτανίστικο, αδιάφορο, χαμένο. Κανένας όμως δε του έδινε σημασία. Είναι βλέπεις που παραμιλούσε κιόλας και τον θεωρούσαν και τρελό. Άσε που δεν παρακαλούσε και για τον οίκτο τους. Άρα τίποτα δεν δικαιούταν. Εγώ τώρα που κάθομαι και τα γράφω αυτά δεν διαφέρω σε τίποτα από αυτούς. Το ίδιο καθίκι είναι και εγώ. Γιατί ενώ κρατούσα στο χέρι μου κάτι που δεν το είχα πραγματικά ανάγκη και ίσως να το είχε εκείνος δεν του το έδωσα γιατί φοβήθηκα μην τον προσβάλω. Φοβήθηκα μη μου τι πει και γίνουμε θέαμα στους υπόλοιπους στη στάση που τους είχα ούτως ή άλλως γραμμένους. Μπορεί να ήθελε μόνο λεφτά και όχι ένα αντιανεμικό μπουφάν με σχεδόν 20ο βαθμούς ζέστη από ένα ξένο που αποφάσισε να κάνει μια - και καλά - καλή πράξη. Ήρθε το λεωφορείο μπήκα μέσα την άραξα σε ένα κάθισμα. Το φανάρι άναψε κόκκινο και το λεωφορείο σταμάτησε μπροστά από τον ξανθό άντρα που τώρα κάθονταν μόνος του και παραμιλούσε με το χέρι απλωμένο Τον κοίταζα μέσα από το παράθυρο του λεωφορείου και προσπαθούσα να καταλάβω πως είναι να ζεις έτσι. Χωρίς σπίτι,χωρίς λεφτά,χωρίς φαγητό. Μόνος στο δρόμο ότι καιρό και αν κάνει. Αντιμετωπίζοντας τα βλέμματα οίκτου που είναι χειρότερα από εκείνα της αδιαφορίας. Ξαφνικά γύρισε το βλέμμα του προς τη μεριά μου. Τα μάτια του ήταν καθαρά και γαλάζια και χαμογελούσαν. Το πρόσωπό του όχι. Ήταν σκληρό. Έστρεψα το βλέμμα μου αλλού. Έβγαλα το μπλοκ μου και σημείωσα κάτι που θυμήθηκα να γράψω στο blog μου. Το λεωφορείο ξεκίνησε και όταν έστριψε στο φανάρι είδα τον όμορφο σκύλο να πίνει νερό από μια λακούβα



Μία βδομάδα μετά σε όλη τη χώρα είχε χιονίσει τρελά. Όλος ο κόσμος είχε να λέει για το κρύο και τα χιόνια. "Τελικά αυτή στην Ε.Μ.Υ. δεν είναι και τόσο μαλάκες" σκεφτόμουν καθώς περπατούσα προς τον Πειραιά. Στο δρόμο είχε γίνει ένα ατύχημα κοντά στο εργοστάσιο του Κεράνη και το λεωφορείο μας άδειασε εκεί. Δεν είχα πάρει τρένο σήμερα γιατί έμαθα πως έγινε ένα ατύχημα στον Ηλεκτρικό στο Πειραιά και θα είχε κίνηση. Έστριψα στη Κόνωνος κόλλησα με αυτό που είδα. Το τρένο είχε σπάσει τον μαντρότοιχο και σταμάτησε στο αέρα γιατί βρήκε εμπόδιο τα μπάζα το τοίχου. Κόσμος πολύς κοιτούσε το χολιγουντιανό σκηνικό τραβώντας βίντεο με τα κινητά του. Μερικοί που γύρισαν από ταξίδι ποιο οργανωμένοι ανέβηκαν στην πεζογέφυρα και τραβούσαν με τη κάμερα τους το σκηνικό της καταστροφής για να το πουλήσουν προφανώς σε κανένα σκατοκάναλο ή να το δείξουν το βράδυ στους κολλητούς και να χαβαλεδιάσουν. Κάποιοι θα πόσταραν και photos στα blog τους. Μπήκα στο λιμάνι να γλιτώσω από τη κίνηση που ήταν πάρα πολύ έντονη. Και τότε τον είδα μπροστά μου. Όμορφο με το τρίχωμα του να λάμπει κάτω από τον λαμπερό ήλιο. Ήταν μόνος και καθόταν σε μία γωνία με τη μουσούδα στο έδαφος κουνώντας μόνο τα μάτια του βλέποντας τους περαστικούς. Κατάλαβα. Γύρισα το βλέμμα μου προς το τρένο που έχασκε στον αέρα. Κατάλαβα ότι κάτω από το σωρό με τα μπάζα βρισκόταν ένας ξανθός άντρας με σκληρό πρόσωπο καθαρά και γαλάζια μάτια που μια βδομάδα πριν χαμογελούσαν.



Γύρισα σπίτι με τα πόδια. Άνοιξα τη τηλεόραση. Έβαλα τα κλάματα.

Πω πω ρε φίλε τι έγραψες τώρα... ;

Με ξενέρωσες τελείως. Πέρναγα που πέρναγα ένα ξενέρωτο Σαββατόβραδο, διάβασα κι αυτό...

Καλημέρα και καλώς ήρθα! Εμένα με έφεραν εδώ και να ξέρετε ότι δεν τα κάνω αυτά τα πράγματα (forums etc.) αλλά μιας και ήρθα θα κάτσω για λίγο

Φοβερή η ιστορία σου φίλε, μου θύμισε μια που διάβασα σε ένα βιβλίο και σας την παραθέτω:

(Το συγκεκριμένο βιβλίο και ειδικά το κεφάλαιο στο οποίο αναφέρεται αυτή η ιστορία πραγματεύεται μια νέα τάση να αποσυνδεθεί ο πλούτος από την ευτυχία, να αποσυνδεθεί η φτώχεια από τη δυστυχία κι εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο μιας συζήτησης γύρω από τον καπιταλισμό και τον υλισμό που αυτός συνεπάγεται.)

[...] Οι ερευνητές διαπίστωσαν σημαντικές αποδείξεις των τρόμων του Latouche: ανθρώπους που εγκατέλειψαν την ελπίδα ή στράφηκαν προς μια ζωή βίας κι εγκλήματος. Αλλά δοκίμασαν κι έκπληξη διαπιστώνοντας πόσοι πολλοί από αυτούς ήταν ικανοί να μεταμορφώνουν τις θλιβερές συνθήκες ζωής σε ένα ικανοποιητικό ακόμα κι εμπλουτιστικό σύνολο εμπειριών. Ένας από αυτούς που συνάντησαν, ένας Αιγύποτιος που περνά τις νύχτες του στα πάρκα του Μιλάνου, εξασφαλίζει την τροφή του από φιλανθρωπικά γεύματα και κάνει μικροδουλειές,περιγράφει τη ζψή του σαν μια Οδύσσεια:

"Μετά τον πόλεμο του 1967 αποφάσισα να φύγω από την Αίγυπτο και να αρχίσω να ταξιδεύω με οτοστόπ για την Ευρώπη.[...] Έπρεπε να παλέψω με πολλά πράγματα. Πέρασα από το Λίβανο και τον πόλεμό του, από τη Συρία, την Ιορδανία, την Τουρκία, τη Γιουγκοσλαβία κι έπειτα έφτασα εδώ. [...] ήταν μια περιπέτεια που μέχρι τώρα κράτησε είκοσι χρόνια αλλά που θα διαρκέσει μέχρι το τέλος της ζωής μου. Το λιοντάρι όταν κυνηγάει ένα κοπάδι γαζέλες μια μπορεί να πιάσει κάθε φορά. Προσπαθώ να είμαι σαν αυτό και όχι σαν τους δυτικούς που δουλεύουν σαν τρελοί παρόλο που δεν μπορούν να φάνε περισσότερο από το καθημερινό τους ψωμί."


Ίσως κι ο ξανθός φίλος σου, γιατί φίλος σου ήταν αφού τον κατάλαβες και σε κατάλαβε, να ζούσε μια παρόμοια περιπέτεια και ο θάνατός του να τον βρήκε εκεί που έπρεπε, ρακένδυτο αλλά ελεύθερο...

Οταν σήμερα απαιτήσεις να είσαι εξω απ΄ολο αυτό το χάλι, τη πλάνη, όταν πεισμώσεις και κλείσεις τις κεραίες σύνδεσης με τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό, μπαίνεις σ΄αυτό που γουστάρουν ν' αποκαλούν περιθώριο..
Ο περιθωριακός=αποτυχημένος=γραφικό ρεμάλι...
Κι όμως, αν θυμάμαι καλά, στο σχολείο, στο κλασικό μπλε τετράδιο στο πλάι στις σελίδες "στο περιθώριο" γράφαμε μ΄ορνιθοσκαλίσματα, στριμωγμένα, όλο το ζουμί που έβγαινε από το "καθως πρέπει" γραφτό της κανονικής σελίδας.
Στα περιθώρια των σελίδων της ζωής υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορείς ν΄αντιληφθείς μόνο από ένστικτο. Για να μιλήσεις με το τυχαίο, πρέπει οι ερωτήσεις σου να μοιάζουν με μια ξαφνική έμπνευση.
Να πλησιάσεις τον ένοικο στο παγκάκι και να ρωτήσεις χωρίς προλόγους, χωρίς περιττά λόγια...."θα ζήσουμε κι αύριο?" Και να είσαι έτοιμος ν΄ακουσεις χωρίς σχόλια "αύριο με περιμένει το τρένο...."
Είναι δύσκολο να γράψεις καλλιγραφικά στο περιθώριο. Πρέπει νασαι συνοπτικός, σύντομος με τρεις λέξεις ν'αποδίδεις το νόημα μιας ολόκληρης σελίδας, πολλές φορές χρησιμοποιόντας αυτοσχέδιους κωδικούς που μόνο εσύ μπορείς να εξηγήσεις... αν θέλεις.
Κάποια φορά καθισμένη σ΄ενα παγκάκι ένας άστεγος δίπλα μου γύρισε και με χαιρέτησε.
Με το όνομά μου "γειά σου Βασιλική.. κι εσύ εδώ? πολλοί μαζευτήκαμε τελικά εδώ κάτω..."
Οποιος άλλος να μου τοχε πει θα είχα ένα μάτσο ερωτήσεις να κάνω, θα προσπαθούσα να βρω ένα μάτσο εξηγήσεις για το τι ακριβώς εννοούσε.
Σ'εκείνο το παγκάκι απλά κατάλαβα...

"Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος" (Νίκος Καζαντζάκης)
Αυτή η φράση μου ήρθε στο μυαλό διαβάζοντας την αναφορά σου, Deadman, στον άνθρωπο που η ζωή του τον έχει μάθει να κυνηγάει σα λιοντάρι. Ανάμεσα μας υπάρχουν πολλά τέτοια λιοντάρια και ντρέπομαι που αντιλαμβάνομαι την ύπαρξή τους μόνο όταν φεύγουν.

@ vasiliskos : Πόσο δίκιο έχεις!

Πολύ καλή ταινία που ταιριάζει επί του παρόντος και θα σας πρότεινα να τη δείτε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ είναι το "into the wild", φοβερή έμπνευση!


(το ότι πέρα από ελπίδα και φόβο είμαστε ελεύθεροι δεν ήταν ο Καζαντζάκης ο πρώτος που το είπε,αλλά όπως και να έχει ισχύει απόλυτα.)

φιλε JD, δεν υπαρχει τυχαιο, δεν υπαρχει συμπτωση, υπαρχει συγχρονικοτητα και παρατηρητες.
εσυ "ειδες" και το σκηνικο και τις επιμερους λεπτομερειες, αρα εισαι παρατηρητης.

η ταπεινη μου γνωμη ειναι οτι ειδες τεσσερα επιπεδα της πραγματικοτητας: το δικο σου επιπεδο, το επιπεδο αυτων που αρκουνται στην πραγματικοτητα που τους πασαρουν, το επιπεδο του "σκυλου" ως σκυλου, το επιπεδο του "αστεγου" ως αστεγου, και υπαρχει και ενα πεμπτο, αυτο που σου αποκαλυψε ο τυπος εκεινη την στιγμη που σου γελουσε με τα ματια.
μπορει να μην το θυμασαι τωρα.
θα το θυμηθεις καποτε.

το οτι εκλαψες δειχνει οτι εισαι Ανθρωπος.

αλλά μην θλιβεσαι!
μονο η ανθρωπινη αντιληψη του Εγω μας μάς ξεγελα και πιστευουμε οτι ο αστεγος, ο σκυλος, οι καριολες, εσυ, το τραινο, ο μαντροτοιχος, εγω, ΟΛΑ, δεν ειμαστε το ιδιο πραγμα.
η Φυση ρεει, και τα εμπεριεχει ΟΛΑ!

νασαι καλα!
χαιρομαι οταν συναντω ανθρωπους με Αντιληψη!


ΥΓ. τον σκυλο τον συναντας?

"H Φύση ρέει και τα εμπεριέχει όλα". Σωστός johniebegood!

Τον σκύλο θα το δώ αυριο το μεσημεράκι πάλυ. Εκεί γύρω αλητεύει.

Φοβερη ιστορια. Πραγματικα συγκλονιστικη. Και η πενα σου JD ξυραφι σκετο. Με διελυσε τη γυναικα. Δεν ξερω αν πρεπει να βρισω για τα καθικια που αδιαφορουν για την ζωη η για το αν πρεπει να βαλω τα κλαματα απο τα νευρα μου.
Και οπως εγραψε ο Λειβαδιτης "οταν δεν πεθαινουμε ο ενας για τον αλλο ειμαστε ηδη νεκροι".

HELLen τη Παρασκευή που συνέβη αυτό το περιστατικό ένοιωσα τα ίδια συναισθήματα που ένοιωσες και εσύ διαβάζοντας το. Είδα καμιά 500αρια τουλάχιστον νοματαίους να βιντεοσκοπούν τη σκηνή Μερικοί έπαιρναν καφέδες και από τα everest για να απολαύσουν το θέαμα που ομολογουμένως ήταν συγκλονιστικό. Φρίκαρα. Ώρες ώρες σκέφτομαι ότι κύριο χαρακτηριστικό του είδους μας αν κάποιος στο μέλλον αρχίσει να μας μελετά θα είναι η αναισθησία. Δεν εξαιρώ τον εαυτό μου.
(σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια)

υπαρχουν καποιοι αναμεσα στους αστεγους που βρισκονται στον δρομο απο δικη τους επιλογη.
δεν χρεωκοπησαν, δεν ταπαιξαν επειδη τους κερατωσε η γυναικα τους, δεν τους εδιωξαν τα παιδια τους, δεν ειναι εξαρτημενοι απο ηρωινη ή αλκοολ, δεν ειναι ψυχασθενεις.

ειναι αναχωρητες, ασκητες μεσα στην πολη.
περιφερονται οπως οι δασκαλοι του ζεν καποτε, ή οι περιπλανωμενοι δερβισηδες και διδασκουν με τις πραξεις τους, με την ιδια την υπαρξη τους.

δεν επιλεγουν μαθητες, προσφερουν το ιδιο σε ολους, αλλά δεν τους "βλεπουν" ολοι.

αν ομως καποιος προβληματιστει, το νιωθουν και του ριχνουν μια ματιά επικοινωνιας.

το ξερω οτι δεν ειναι ευκολο να κοιταξεις δυο ματια "πυλες" που σου παρουσιαζουν με αθωοτητα και ενθουσιασμο ΤΗΝ πραγματικοτητα.

κι εσυ ομως ξερεις πια οτι βγηκες κερδισμενος που το εκανες.


ΥΓ. ο πρωτος μου δασκαλος ηταν ενας αστεγος και η σχεση μας ξεκινησε ετσι ακριβως, εγω στο λεωφορειο που εστριβε, αυτος σκυφτος να μαζευει τα ψιχουλα με εναν απιστευτο σεβασμο, εγω να απορω με το τι ανθρωπος ειναι τελικα αυτος και εκεινος να σηκωνει το κεφαλι και να με καρφωνει στα ματια.

μια ματια που αλλαξε την αντιληψη μου για την πραγματικοτητα.
σταθηκα τυχεροτερος απο σενα γιατι προλαβα να δεχτω "μαθηματα" χωρις λεξεις αρκετες φορες (καποια που δεν με πιστευουν οταν τα λεω), πριν εξαφανιστει οπως εμφανιστηκε.
αλλά η πρωτη ματια, εφτανε! (καπου εχω γραψει γι αυτον στο παρελθον και καποιοι το διαβασαν με δεος, καποιοι το περασαν στο ντουκου και καποιοι με αρχισαν στο δουλεμα )

επειδη δεν πιστευω στο τυχαιο και στις συμπτωσεις αλλά αναγνωριζω την συγχρονικοτητα, το οτι σκοτωθηκε με τετοιο τροπο και εσυ ησουν μπροστα, ειναι μερος του μηνυματος.
ο θανατος εμπεριεχεται στην ζωη κι ας προσπαθουν οι περισσοτεροι να ειναι αποστασιοποιημενοι απο αυτον, οπως οι τυποι που περιεγραψες.
ενδομυχα ξορκιζουν τον θανατο τους, που φοβουνται να αποδεχθουν.

οπως καταλαβαινεις εμεινα μαλακας οταν διαβασα το μηνυμα σου...

Καλημέρα johnnie,
Αυτό που συνειδητοποίησα μετά από αυτό το περιστατικό είναι ότι αν τύχει να ξαναβρώ έναν τέτοιο άνθρωπο και αισθανθώ ότι κάτι μπορώ να προσφέρω θα το κάνω χωρίς δεύτερη σκέψη. Γιατί έμαθα…έστω και έτσι.

p.s.: Τον σκύλο χτες το μεσημέρι δεν τον βρήκα.

JD, σε μισώ. Στο είχα πει και τότε που έγραψες την ιστορία με τον σκύλο σε πρώτο πρόσωπο...
Σε μισώ, γιατί με κάνεις να θέλω να κόψω τις φλέβες μου.
Αλλά τι περιμένεις από άτομο που η αγαπημένη του ταινία είναι το..."Earthlings"!!!!!
Να 'σαι καλά αδέρφι!

Να σαι καλά ρε V!